Verjaardag: 5 juli , 1911
Overleden op leeftijd: 62
Zonneteken: Kanker
Ook gekend als:Georges Jean Raymond Pompidou
Geboren in:Montboudif, Frankrijk
Beroemd als:Voormalig premier en president van Frankrijk
voorzitters Eerste ministers
Familie:
Echtgenoot/Ex-:Claude Jacqueline Pompidou
broers en zussen:Madeleine Pompidou
kinderen:Alain Pompidou
Stierf op: 2 april , 1974
plaats van dood:Ile Saint-Louis, Parijs, Frankrijk
Meer feitenonderwijs:Lycee Louis-le-Grand, École Normale Supérieure
Lees hieronder verderAanbevolen voor jou
Emmanuel Macron Marine Le Pen Nicolas Sarkozy Francois HollandeWie was Georges Pompidou?
Georges Jean Raymond Pompidou was een Franse politicus, die na Michel Debre de langstzittende premier van Frankrijk was. Hij bekleedde de functie van 1962 tot 1968, wat wordt beschouwd als de grootste duur voor een premier in de geschiedenis van het land. Later werd hij president van Frankrijk toen Charles de Gaulle aftrad na het verliezen van het grondwettelijk referendum in 1969. Hij zorgde voor een stabiele regering voor het Franse volk en versterkte de economie. Hij verbeterde de banden met de Arabische staten, onderhield goede betrekkingen met de westerse landen behalve West-Duitsland. Hij maakte zijn partij ‘Union of Democrats for the Republic’ machtiger. Hoewel hij geen formele opleiding had genoten over de verschillende aspecten van de banksector, kon hij als directeur de Rothschild-bank met groot succes leiden. Tijdens zijn ambtstermijn als premier kon hij een mijnwerkersstaking en een studentenopstand in der minne oplossen door met de partijen te onderhandelen. Als president van Frankrijk hielp hij het Verenigd Koninkrijk bij de toetreding tot de Europese Gemeenschap, zette hij het Franse nucleaire programma voor civiel gebruik voort en onderhield hij zeer goede betrekkingen met alle Franse koloniën die recentelijk onafhankelijk waren geworden.
Afbeelding tegoed www.youtube.com 
Afbeelding tegoed lelab.europe1.frFranse presidenten Franse premiers Franse politieke leiders Carrière Georges Pompidou begon literatuur te doceren in Marsellies en daarna aan het ‘Lycee Henri IV’ in Parijs na het behalen van zijn diploma. Hij sloot zich aan bij het infanterieregiment van het Franse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1939 en verliet het leger in 1940. Hij ging terug naar zijn lerarenberoep en ging stilletjes voor het verzet werken. Eind 1944 ontmoette hij Charles de Gaulle, de president van de voorlopige regering. Hij diende van 1944 tot 1946 in de staf van de Gaulle als lid van zijn 'schaduwkabinet' totdat de Gaulle in 1946 plotseling ontslag nam. Na het ontslag van de Gaulle werd Pompidou assistent van de 'algemeen commissaris voor toerisme' en bekleedde deze functie van 1946 tot 1949. Hij bekleedde ook de functie van 'maitre des requetes' bij de hoogste administratieve rechtbank van Frankrijk 'Conseil d'Etat' van 1946 tot 1957. In 1955 verliet hij zijn regeringsfunctie om te werken voor Guy de Rothschild, die hem inhuurde om te werken bij de Rothschildbank. Hoewel hij geen formele kwalificaties als bankier had, klom hij op tot algemeen directeur van de bank in 1959. Lees verder Toen Charles de Gaulle in juni 1958 weer aan de macht kwam, maakte hij Pompidou tot zijn belangrijkste persoonlijke assistent. Hij werkte in deze functie tot januari 1959 en hielp bij het opstellen van de grondwet voor de Vijfde Republiek. Hij nam zes maanden verlof van de bank om De Gaulle te helpen en keerde in januari 1959 terug naar zijn baan bij de Rothschild-bank. In 1961 werd hij door de Gaulle gestuurd om te onderhandelen met het 'Algerian Front de Liberation Nationale' of FLN-guerrilla's en was succesvol in het tot stand brengen van een staakt-het-vuren tussen de Algerijnse guerrilla's en de Franse troepen in Algerije. Charles de Gaulle benoemde Pompidou, een tot dan toe volkomen onbekende politieke figuur, als premier die Michel Debre verving in april 1962. Hij diende als premier van 16 april 1962 tot 21 juli 1968. In oktober 1962 werd Pompidou verslagen in motie van wantrouwen in de Nationale Vergadering, maar de Gaulle ontbond de Nationale Vergadering. In 1964 werd hij herbenoemd als premier toen de gaullisten de parlementsverkiezingen wonnen. Gedurende deze tijd kreeg hij te maken met een staking van mijnwerkers die hij in der minne kon oplossen. In 1967 won hij de parlementsverkiezingen als hoofd van de 'Union van Democraten voor de Vijfde Republiek' met een kleine marge. In mei 1968 onderhandelde hij met succes met stakende studenten en arbeiders. In deze periode kwam de relatie tussen De Gaulle en Pompidou onder druk te staan doordat er veel meningsverschillen tussen hen ontstonden. Lees hieronder verder In 1968 won hij opnieuw de parlementsverkiezingen, wat leidde tot een enorme overwinning voor de Gaullistische partij. Na de overwinning stapte hij uit de partij. In januari 1969 kondigde hij zijn kandidatuur voor de functie van president aan. Hij werd tot president van Frankrijk gekozen toen De Gaulle aftrad nadat hij het grondwettelijk referendum had verloren. Na de algemene verkiezingen werd Pompidou op 15 juni 1969 tot president gekozen. Op 1 januari 1973 hielp hij het Verenigd Koninkrijk toe te treden tot de Europese Gemeenschap. Hij hielp Frankrijk om dichter bij de Verenigde Staten en de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie te komen. De Franse economie onder hem bloeide in de periode 1960 tot 1970 enorm en was zelfs beter dan de West-Duitse economie. Awards & Achievements Georges Pompidou werd geëerd met 'Croix de Guerre' tijdens zijn periode bij de Franse infanterie in de Tweede Wereldoorlog. Persoonlijk leven en erfenis Hij trouwde in 1935 met Claude Cahour en zij bleef bij hem tot aan zijn dood. Hij had een zoon genaamd Alain uit het huwelijk. Georges Pompidou stierf plotseling op 2 april 1974 als gevolg van een al geruime tijd aanhoudende slechte gezondheid.
