Verjaardag: 21 september , 1640
Overleden op leeftijd: 60
Zonneteken: maagd
Ook gekend als:Philippe uit Frankrijk
Geboren in:Saint-Germain-en-Laye
Beroemd als:Zoon van Lodewijk XIII van Frankrijk
Keizers en koningen Franse mannen
Familie:
Echtgenoot/Ex-:Elizabeth Charlotte, Henrietta van Engeland (m. 1661), Madame Palatine (m. 1671-1701)
vader: Saint-Germain-en-Laye, Frankrijk
Lees hieronder verderAanbevolen voor jou
Lodewijk XIII van F... Anna van Oostenrijk Albert II, Prins ... Lodewijk VII van Fr...Wie was Philippe I, hertog van Orléans?
Philippe I, hertog van Orleans was de zoon van Anne van Oostenrijk en Lodewijk XIII, die van 1610 tot 1643 als koning van Frankrijk regeerde. Philippe I, geboren als hertog van Anjou, werd in 1660 hertog van Orleans na de dood van zijn oom Gaston , die eerder de prestigieuze functie had bekleed. Later werd hij bekend als de jongere broer van de populaire koning Lodewijk XIV, die beter bekend stond als de 'Zonnekoning'. Philippe I was een dappere en uitstekende krijger, die zijn troepen leidde in verschillende veldslagen. In 1677 werd hij aangesteld als de militaire commandant van een Frans-Nederlandse oorlog genaamd 'The Battle of Cassel', waarin hij zijn leger naar een beslissende overwinning op de Nederlanders leidde. Hij stichtte ook een cadettentak genaamd 'House of Orleans' en werkte vervolgens aan zijn welvaart. Later, bijgenaamd de 'grootvader van Europa', was de hertog van Orleans openlijk biseksueel en vertoonde hij verwijfde maniertjes, waaronder travestie.
Afbeelding tegoed https://fr.m.wikipedia.org/wiki/Fichier:Philippe_I_(1640-1701).jpg 
Afbeelding tegoed https://www.pinterest.com/ruslit2007/philippe-i-duke-of-orleans/ 
Afbeelding tegoed https://en.wikipedia.org/wiki/Philippe_I,_Duke_of_Orl%C3%A9ans Vorig Volgende Jeugd en vroege leven Philippe I werd geboren op 21 september 1640 in het koninklijk paleis in Saint-Germain-en-Laye, Frankrijk. Bij zijn geboorte had hij de rang van 'Fils de France', die gewoonlijk werd gegeven aan de zoon van de regerende koning. Slechts een uur na zijn geboorte werd Philippe I gedoopt in een privéceremonie en kreeg hij de titel 'Hertog van Anjou'. Voordat Philippe drie werd, erfde zijn oudere broer Lodewijk XIV de troon van Frankrijk en dus werd Philippe de tweede in de lijn van de Franse troon. Na de dood van zijn vader in mei 1643 werd Philippes broer koning van Frankrijk. Als jongere broer van de koning werd Philippe geëerd met de titel 'le Petit Monsieur'. Als kind toonde Philippe een grote intelligentie, zoals bevestigd door de vriendin van zijn moeder, Madame de Motteville. Hij was ook een aantrekkelijke jongen en werd door de hertogin van Montpensier het 'mooiste kind ter wereld' genoemd. Op 11 mei 1648 werd de zevenjarige Philippe in het openbaar gedoopt in het koninklijk paleis. Behalve dat hij werd opgeleid door Caesar, duc de Choiseul, werd Philippe ook opgeleid door een groep docenten, die zorgvuldig werden geselecteerd door Mazarin, 1st Hertog van Rethel. Hij leerde verschillende talen, geschiedenis, dans, literatuur en wiskunde. Zijn opleiding werd nauwlettend gevolgd door zijn moeder, Anne van Oostenrijk. In februari 1660 overleed Philippes peetvader en oom Gaston, waardoor Philippe gerechtigd was de titel ‘Hertog van Orleans’ op zich te nemen. Op 10 mei 1661 verleende zijn broer Lodewijk XIV hem officieel de titel. Hij werd ook geëerd met de heerschappij van Montargis. Lees hieronder verder Carrière en culturele expansie In 1667 werd Philippe een deel van de 'Devolution Oorlog', waarin hij met succes zijn verbazingwekkende vaardigheden als militair commandant tentoonspreidde. 10 jaar later vergezelde hij zijn leger om delen van Vlaanderen te belegeren en werd vervolgens luitenant-generaal van het leger van zijn broer. Philippe werd al snel bekend als een dappere en dappere krijger. Zijn groeiende populariteit aan het hof irriteerde zijn broer, die vermoedelijk jaloers was op het succes en de roem van zijn jongere broer. Philippe bereikte het hoogtepunt van zijn militaire succes op 11 april 1677 toen hij zijn leger naar de overwinning leidde tegen Willem III, Prins van Oranje in de 'Slag om Cassel'. Onder Philippe's bevel behaalde zijn leger een beslissende overwinning in de 'Slag om Cassel', wat hem lof opleverde voor zijn genialiteit als militair commandant. Hij zette echter zijn carrière als militair commandant niet voort en koos er in plaats daarvan voor om zich onder te dompelen in een leven van plezier. Nadat hij zijn militaire expertise in de 'Slag om Cassel' had getoond, begon Philippe zich te concentreren op de uitbreiding van zijn persoonlijk fortuin, landgoederen en persoonlijke kunstcollectie. Hij richtte zich ook op de renovatie van het koninklijk paleis en zijn woningen, waaronder zijn favoriete woning, Château de Saint-Cloud. Populaire artiesten als Pierre Mignard en Jean Nocret werden ingezet om het koninklijk paleis en Saint Cloud verder te verfraaien. Behalve genieten van architectuur en kunst, moedigde Philippe ook muziek en dans aan. Philippe had op jonge leeftijd dans geleerd, was een uitzonderlijke danser en was ook een beschermheer van populaire muzikanten zoals Henri Dumont, Jacques Antoine Arlaud en Jean-Henri d'Anglebert. Philippe had ook een kleine maar indrukwekkende kunstcollectie, die later de basis zou vormen voor 'The Orleans Collection', die de geschiedenis in zou gaan als een van de meest prominente kunstcollecties ooit. In 1679 kreeg hij toestemming om de aanleg van een kanaal genaamd 'Canal d'Orleans' over te nemen.'Canal d'Orleans' begon in 1676 als een klein kanaal en werd uitgebreid door Philippe, die de bouw ervan in 1692 voltooide. In 1661 stichtte Philippe het vierde 'Huis van Orléans'. Het koninklijk huis speelde een cruciale rol bij het plaatsen van de hertogen van Orléans in de volgorde van troonopvolging, naast de leden van het 'Huis van Bourbon'. Orleans' zou er later voor zorgen dat de afstammelingen van Philippe van 1830 tot 1848 met plezier de kroon zouden behouden. Priveleven Philippe I manifesteerde al heel vroeg in zijn leven vrouwelijke trekken. De verhalen over zijn moeder die hem 'mijn kleine meid' noemde en hem aanmoedigde om kleding voor meisjes te dragen, staan duidelijk en nauwkeurig in de geschiedenisboeken. Philippe I was zijn hele leven travestiet. Tegen 1658 werden Philippe's verwijfdheid en zijn aantrekkingskracht op mannen het onderwerp van discussie in de rechtbank. Echter, noch Philippe's verwijfdheid, noch zijn seksuele aantrekkingskracht op mannen was reden tot bezorgdheid over zijn mannelijkheid. Ook vormde zijn homoseksuele gedrag geen enkele bedreiging voor zijn eerste huwelijk met prinses Henrietta van Engeland, die toevallig zijn eerste neef was. Terwijl Philippe en prinses Henrietta hun huwelijkscontract ondertekenden op 30 maart 1661, vond hun huwelijksceremonie de volgende dag plaats in het koninklijk paleis. Lees hieronder verder Maar het paar had geen vredig huwelijksleven toen Henrietta in de zomer van 1661 begon te flirten met Philippe's broer Lodewijk XIV. Toen Philippe zijn moeder op de hoogte bracht van de intimiteit die zijn vrouw met haar zwager deelde, zijn moeder Anne berispte haar oudste zoon en Henrietta voor hun aantrekkingskracht op elkaar. Interessante roddels aan het hof, variërend van de rol van koning Lodewijk XIV in Henrietta's zwangerschap tot Henrietta's seksuele aantrekkingskracht op een van de oude geliefden van haar man, Guy Armand de Gramont, gaven aanleiding tot verdere speculaties. Philippe's gespannen relatie met Henrietta en zijn beslissing om zijn seksualiteit meer schaamteloos dan ooit te laten zien, moedigden roddelpers binnen de rechtbank aan. In maart 1662 beviel Henrietta van een dochtertje, dat ze Marie Louise noemden. In 1664 werden Philippe en Henrietta gezegend met nog een kind, een zoon. In 1666 stierf het kind echter aan stuiptrekkingen. In 1667 kreeg Henrietta een miskraam en werd ernstig ziek. Ze herstelde echter snel en overtuigde de koning om Philippe van Lotharingen naar Rome te verbannen nadat ze hoorde over de romantische relatie van haar man met Philippe van Lotharingen. In augustus 1669 beviel Henrietta van een andere dochter, Anne Marie genaamd. Op 30 juni 1670 blies Henrietta haar laatste adem uit op 26-jarige leeftijd. Aanvankelijk werd Philippe van Lotharingen, die in de rechtbank werd hersteld, ervan beschuldigd haar te hebben vergiftigd. In haar autopsierapport stond echter dat ze was overleden aan buikvliesontsteking. Henrietta's dood werd nooit echt gerouwd door haar man. Sterker nog, hij was druk op zoek naar een vrouw om mee te trouwen om een mannelijke erfgenaam te krijgen. Veel vrouwen stonden op de shortlist, voordat Philippe ermee instemde om met prinses Palatine Elizabeth Charlotte te trouwen. Op 16 november 1671 trouwde Philippe met Elizabeth, die zich vóór haar huwelijk met de hertog van het protestantisme tot het rooms-katholicisme moest bekeren. In juni 1673 beviel Elizabeth van een zoon, die Alexandre Louis, hertog van Valois heette. Alexandre Louis stierf echter in 1676, tot groot verdriet van zijn vader. Elizabeth was in 1674 bevallen van een andere zoon genaamd Philippe II, hertog van Orleans. In 1676 beviel ze van een dochter genaamd Elisabeth Charlotte d'Orleans. Na de geboorte van Elisabeth Charlotte verzocht Philippe I zijn vrouw om voortaan in een apart bed te slapen, wat ze deed zonder ophef te veroorzaken. In veel van haar brieven, die aan haar tante Sophia van Hannover waren geschreven, had Palatine Elizabeth Charlotte verklaard dat ze stilletjes de aanblik van de mannelijke favorieten van haar man in het paleis verdroeg. Later leven en dood Philippe I was zelfs in zijn latere leven gemakkelijk in staat om zijn weelderige levensstijl te behouden. Hij vond ook grote troost door te zien hoe zijn kinderen en kleinkinderen hun respectievelijke leven leiden. Zijn dochters uit zijn eerste huwelijk werden koninginnen, terwijl zijn zoon Philippe II een actieve militaire carrière nastreefde. Hij diende zelfs het leger bij de ‘Slag bij Steenkerke’ en tijdens het beleg van Namen. Op 9 juni 1701 blies Philippe I zijn laatste adem uit op 60-jarige leeftijd, toen hij in het bijzijn van zijn zoon instortte na een dodelijke beroerte. Op 21 juni 1701 werd zijn stoffelijk overschot naar de basiliek van St. Denis gebracht. De mannelijke minnaars van Philippe hadden hem in de loop van zijn leven veel liefdesbrieven gestuurd, die door zijn weduwe werden verbrand, uit angst dat ze in verkeerde handen zouden vallen. Tijdens de Franse Revolutie werd de basiliek van St. Denis verwoest, samen met al zijn graven.
